Van Copacabana tot Capibara

Van Copacabana tot Capibara

Home
Blog
Room with a view
Animals
Zoeken

Room with a view

Villa Laurinda, Rio de Janeiro

Posada 21 Oranges, Puerto Iguazu, Argentinië

Hotel Cabanas, Bonito

Pousada Aguapé, Aquidauana

La Bohème, Bùzios

Dag 1 - Zaterdag 25 mei

Amsterdam - Rio de Janeiro

Noortje: Vandaag is het dan eindelijk zover. Op naar Rio de Janeiro. Gisteren moest ik alleen nog maar even mijn tas inpakken. Nou, dat bleek meer problemen op te leveren dan al de andere voorbereidingen. Het pasten er met geen mogelijkeid in. Nu hoor ik je denken.. "Heb je weer zo’n vrouw die haar halve kledingkast meeneemt". Nou nee hoor, het was een hoop andere zooi die je niet makkelijk in zo’n backpack propt. Ik zal je de details besparen, maar dankjewel Saskia!

Thomas: Klaar met de examens. Nu naar het warme Brazilië. Of misschien is het maar beter dat mijn moeder nog een regenjas is gaan kopen gisteren.

De vlucht van 12 uur verloopt vlekkeloos. Filmpje kijken, beetje eten. Er valt weinig te zien buiten wanneer je alleen maar over de oceaan vliegt. Wanneer we rond 20:00 buiten komen, voelen we meteen de warme vochtige lucht. In de geblindeerde taxi krijgen we weinig mee van de omgeving. Morgen zullen we de boel eens gaan verkennen.

Dag 2 - Zondag 26 mei

Rio de Janeiro

Noortje: Ken je dat? Je ligt in bed en hoort de regen. Je ontkent het net zo lang totdat er geen ontkennen meer aan is. En of het regende. Het regende 15mm vandaag. Toch maar naar de locatie waar de fietstocht zou starten. We fietsen in Nederland immers zo vaak door de regen en de Uber had ik al gereserveerd. Ritje van 20 minuten. We stopten voor de deur. En ik dacht alleen maar…Hier ga ik echt niet uit. De voordeur was door de vele zwervers niet meer te bereiken. Maar dit was het adres en de chauffeur keek alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nou daar gingen we dan maar. Bij elk portiek lagen groepen zwervers te snurken. Welkom in Rio.

Thomas: We gingen wachten totdat de fietstocht zou beginnen, maar door het slechte weer ging dit niet door, omdat mama te bang was om de straat uit te lopen naar de Copacabana gingen we in de straat een fruitige shake drinken En toen we klaar waren bestelden we een uber en gingen we naar de haaien. Onderweg in de uber zag je op elke heuvel huizen staan, buurten die op favela’s leken.

Dan maar naar het grootste aquarium van Brazilië. AquaRio. We waren erg onder de indruk van de waterslang. Wat een beest.

Toen we weer buiten kwamen, was er qua weer niets veranderd helaas. Dan maar weer een Uber. Naar, wat we te horen hadden gekregen, een leuk restaurant. En dat was zeker een hele ervaring en de lunch was er echt fantastisch. Met een schuin oog keken we af en toe naar buiten of de regen al was opgehouden.

En dan ben je aan de Copacabana met de Atlantische oceaan voor de deur. Een Copacabana die helemaal leeg is met hoge golven.

Dat Cristo beeld moest ergens te zien zijn, maar wij zagen alleen maar een mistige boel. Dan toch maar dat water in? De vlaggen wapperde rood, maar even een duik aan kant moest toch kunnen. Want het regende dan hard, het was niet koud. Zwembroek aan en gaan. Nou ja Thomas dan, iemand moet toch de foto’s maken. En toen snel de Uber weer in voor een lekkere warme douche in het hotel.

Dag 3 - Maandag 27 mei

Rio de Janeiro

Noortje: Toen ik vannacht wakker werd, had ik al even gekeken wat we vandaag konden gaan doen. Ik moest en zou dat Cristo beeld zien en er bleek midden in Rio een jungle te zijn. Na het ontbijt sprak de host van het hotel mij aan, met de vraag wat we van plan waren vandaag? Ik zei dat we eerst naar de jungle zouden gaan. Ze keek me wat bedenkelijk aan en vroeg of ik wel een gids had daar. Uh nee…. Toen kwam ze met wat andere ideeën in de buurt. Als we 18 minuten de heuvel af zouden lopen zouden we er vanzelf komen. Het klonk wel leuk, dus vroeg ik aan Thomas of het hem ook leuk leek. Ik noteerde de straatnaam en vroeg haar voor de zekerheid of lopen wel een goed idee was? Kan dat veilig door deze straten? Zolang je hoofdweg neemt wel, als je een zijstraat neemt, is de kans dat je beroofd wordt wel aanwezig, antwoordde ze. En toen begon ze een heel verhaal over overvallen en dat ze twee telefoons had. Een voor binnen en een voor als ze de straat op ging. Uhh ga jij anders ff zelf door de ghetto hier wandelen. Dan nemen wij wel gewoon de Uber naar de jungle. Dacht ik. En zo bestelde ik de Uber.

Thomas: Misschien was die wandeling toch wel veiliger dan deze Uber. Deze man overtrad werkelijk alle verkeersregels. Tegen het verkeer in rijden om vooraan bij het stoplicht te komen om vervolgens door rood te rijden en nog veel meer. We stuiterden de hele taxi door, wanneer hij weer veel te hard door een paar kuilen reed. Uiteindelijk kwamen we bij het park aan midden in de stad en begonnen we gewoon te lopen.

Aangekomen bij de Jungle werden we verrast door prachtige bomen en struiken. Wandelen zonder gids ging prima. Thomas voorop om onder de spinnenwebben te limbodansen.

Ineens stonden we oog in oog met wat Quati’s. De neusberen van Brazilië. Het waren vriendelijke beren die met de hele familie opzoek waren naar eten.

Rond 15:00 uur zou de lucht opentrekken en moesten we Cristo de verlosser kunnen zien. Ubertje dan maar weer en richting dat kabeltreintje? Zo gezegd zo gedaan. Aangezien de hemel nog niet open trok, eerst maar even lunchen. Ondertussen keek ik de hemel blauw en ging ik er zelf in geloven. Het kon toch niet zo zijn dat we helemaal in Rio waren en dat beeld niet zouden zien. Nog maar een cappuccino bestellen dan maar.

Oke nu moest het dan maar gaan gebeuren, op naar de kabeltrein. Bij de ingang bestelde ik vol goede moed twee kaartjes. De bediende vroeg me of ik me bewust was van het slechte uitzicht en vroeg me even op de webcam te kijken, die het uitzicht liet zien. Een grote witte waas. ‘No mountain, no Cristo today!’ Waren zijn woorden. We konden wel even in de winkeltjes gaan kijken anders, zei hij. Na even op het bankje voor de kassa te hebben gezeten, zei ik: ‘Kom we gaan gewoon die trein in en de berg op, we moeten toch wel iets kunnen zien, al zijn het zijn tenen. Die man kan me nog meer vertellen. Dus terug naar die man, twee kaartjes en hup die trein in.

En of we hem hebben gezien. Van top tot teen! En zo verloste Cristo de verlosser ons van wat bijna een grote teleurstelling werd. Beneden aangekomen, ging ik toch nog even op de webcam kijken. Nog steeds een witte waas. Misschien moest die beste man gewoon het condens van de lens gaan vegen.
Nog maar even door naar de Copacabana? Misschien konden we hem inmiddels zelfs ook wel vanaf daar spotten. Helaas. De zon ging onder en Thomas besloot nog een duik te nemen. De stadion verlichting ging aan op het kilometers lange strand. Afdrogen, nog even de straatjes door en wat eten om vervolgens Rio dag te zeggen en met de Uber weer terug te gaan naar het hotel. Klein detail: We lieten onze tas per ongeluk liggen bij het restaurant. Gelukkig kwam ik er net op tijd achter en konden we nog snel terug lopen en stond hij er nog. We hebben Rio overleefd!

Dag 4 - Dinsdag 28 mei

Rio de Janeiro ➡️ Puerto Iguazú, Argentinië

Noortje: Vandaag verlaten we Rio en vliegen we via Sâo Paulo naar Iguazu. Wanneer je chauffeur je om 8 uur komt ophalen, ga je er hier vanuit dat hij niet om 8 uur voor de deur staat. Om 8:20 werd ik toch wat zenuwachtig. Geen idee hoe ver het rijden was naar het vliegveld. Hé daar is een taxi.. shit niet voor ons. Aardige taxichauffeur, die als een van de weinige ook nog eens Engels spreekt, vraagt ons waar we heen moeten en op wie we wachten. Hij kijkt zorgelijk en vraagt of hij die chauffeur even moet bellen? Een paar minuten van Portugese klanken verder, zegt hij. Hij komt pas om 9 uur, maar het vliegveld is maar 15 minuten rijden, dus het komt goed. Voor de deur bij het vliegveld zien we voor het eerst Cristo boven de stad uittorenen. En vanuit de lucht hebben we prachtig zicht op de suikerbroodberg.

Na 1,5 uur landden we op São Paulo. De vierde grootste stad van de wereld. We moeten het met een blik vanuit het vliegtuig doen, want we moeten snel door naar het volgende vliegtuig, om vervolgens in Foz Iguazu opnieuw te landen. Daar verloopt alles heel vlot., het is ook maar een klein vliegveldje. De tassen liggen meteen op de band en onze chauffeur, wat ook onze gids is de komende 2 dagen, staat al klaar. Hij heeft 11 jaar in de VS gewoond en spreekt perfect engels. Hup de auto in en op naar de Argentijnse grens. We passeren het 3-landenpunt van Brazilië, Argentinië en Paraguay. Weer eens wat anders dan Vaals. Bij de grens moeten we de auto uit en naar een grenswacht met ons paspoort. Waar ze je in Nederland bij de douane aankijken alsof je net iemand hebt omgelegd en er vervolgens aan begint te twijfelen of je dat ook hebt gedaan, kijkt iedereen hier gewoon vrolijk en maakt een grapje.
Bam..weer een stempel in ons paspoort en gaan. We worden afgezet bij ons huisje. Het mooie huisje is binnen 5 minuten weer een enorme bende. Gelukkig hebben we er allebei geen last van. Ff chillen en dan opzoek naar een Argentijnse steak.

Welkom in Argentinië

Ons verblijf in Iguazu

Thomas: Taxichauffeur Mario geappt en opzoek naar een Argentijnse steak. We hadden de hele dag nog niks gegeten dus besloten we om van alles wat te bestellen. Mijn moeder had een halve koe op het bord liggen en ik ook. Het was lekker maar nog niet waar we naar zochten. Toen we de taxi terug namen hadden we een probleem. We konden niet pinnen en moesten met Argentijnse pesos betalen. Even vergeten, dus maar met Braziliaans geld betaald.

Dag 5 - Woensdag 29 mei

Puerto Iguazú, Argentinië

Noortje: We hadden een redelijk koude nacht. Buiten was het 8 graden, binnen iets warmer. Wat is er dan lekkerder om ‘s ochtends een lekkere warme douche te nemen? Kraan aan…koud water. Alles geprobeerd, maar het bleef steenkoud. Maar even naar de receptie dan. Met een beetje ‘30 seconds-gebaren’ begrepen ze wat ik bedoelde en kwam er een man mee. Die verdween vervolgens in de tuin en ging daar blijkbaar de boiler aanzetten. Nadat de stroom 3x aan en uit ging, werd het water warm. Ik moest wel precies onder de juiste druppel staan, want erg veel water uit de douche kwam er niet. Dan maar even pinnen. We zijn tenslotte in Argentinië en hadden alleen Braziliaans geld. De pinautomaat had dezelfde kuur als de douche. Er kwam maar weinig uit. Junior, onze Braziliaanse gids hier, moest lachen en zei: Welkom in Argentinië, hier werkt niks zoals het zou moeten. In de wijde omgeving waren er maar 2 pinautomaten. Uiteindelijk hadden we maar liefst 30.000 pesos in handen. Jaja, maar liefst 24 hele euro’s! In de auto spraken we met Junior over de Covid pandemie en over het verschil tussen Brazilië en Argentinië. De enorme inflatie is hier in Argentinië een groot probleem. Na 45 minuten rijden kwamen we aan bij het Parque Nacional Iguazu. Een van de 7 wereldwonderen. Met bijna 300 watervallen over een breedte van 2,7 kilometer. De hoogste waterval is 82 meter hoog. Het is leuk om Junior er over te horen vertellen. Al was het alleen al omdat hij klinkt als Tom Hanks in Forrest Gump. Buiten de mooie watervallen krijgen we wat dieren en insecten te zien. De Quati’s, die we ook in Rio zagen, wat apen hoog in de boom. Kijk! Roept Junior. Heel stil in het water ligt een kaaiman. Woww! Daarna vertelde hij ook nog een verhaal dat mij fascineerde over bomen die gewurgd worden door een andere gast-boom. Wanneer er via een vogel een zaadje van zo'n type boom op een andere boom valt, nestelt de nieuwe boom zich in de andere boom en begint te groeien en wikkelt zich om de hele boom als een slang. Wanneer hij de grond raakt, krijgt hij wortels en verstikt hij de oorspronkelijke boom langzaam.

Argentijnse pesos

Ondertussen vertelde Junior nog een verhaal over een Anaconda die een burgemeester had opgegeten. Aangezien we nog naar het gebied gaan waar de Anaconda leeft, zei ik hem dat ik het verhaal later als ik weer in Nederland was, zou opzoeken. Toen we het park bijna uit waren zagen we ineens de reuzenmier. Een beet van deze mier, geeft je een paar dagen lang pijn. Kijkend naar de enorme mier zagen we ineens een enorme spin, zo groot als een mandarijn. Het bleek een baby te zijn, want normaal zijn ze zo groot als je hand. Deze is ongevaarlijk, maar ik heb hem toch liever niet in huis.

Klik hier voor onze pagina’s met alle dieren

Thomas: Het verhaal over de Argentijnse munt bleef nog hangen in mijn hoofd. Eerst was 1 euro 14 pesos waard en nu 1000 pesos toen kwam ik op het idee om gewoon nu heel veel pesos te kopen en dan te wachten totdat de munt in Argentinië weer richting de koers van vroeger zal gaan. Ook zei Junior dat de huisprijzen in Iguazu heel hoog waren en dat het heel moeilijk is om aan een huis te komen, hij liet ons een soort Argentijnse Funda zien en die prijzen vielen heel erg mee naar onze mening. 50.000 euro voor een mooi vrijstaand huis. Op dat moment besloot ik dat ik later in Argentinië zal gaan wonen.

Op zoek naar een winkel met vlaggen moeten wij een stoep op, voor ik het weet sta ik op de stoep, maar de stoep voelt anders dan normaal. Ik kijk naar links en zie mijn moeder in een deuk liggen. Ik heb mijn voetdruk voor altijd in Argentinië achter gelaten.

Met het cement nog aan Thomas zijn schoenen gaan we verder, opnieuw opzoek naar de beste steak van Argentinië. Dit keer volgen we de tip van het hotel op. De steak is heerlijk mals.

Heerlijke Argentijnse steak

Dag 6 - Donderdag 30 mei

Puerto Iguazú, Argentinië

Noortje: Het is ochtend, douche weer aan. Je kent het wel, van die kranen die jezelf moet mengen. Die net iets vertraagd zijn met het geven van de juiste temperatuur, waardoor je steeds of te koud of te warm zit. Na een paar keer proberen weet je ook eigenlijk niet meer of je nou naar links of rechts moet draaien met die knoppen. Kattenwasje dan maar en snel wat eten.

Vrolijke Junior staat al weer op ons te wachten. Hij is vanochtend, ondervraagd door de politie bij de grens. Hij vertelt nogmaals hoe “Crazy” hij de Argentijnen vindt. Vervolgens moet hij opnieuw met ons de grens over, want vandaag gaan we de watervallen vanuit de Braziliaanse kant bekijken. Dus weer uit de auto en naar de grenswachter. Nadat we voor de derde keer een stempel in ons paspoort hebben gekregen, vertelt hij over de grenswachters. Ze doen hier de hele dag niks, ze doen alsof ze je gegevens checken op de computer, maar in werkelijkheid zijn ze aan het kijken op AliExpress.

We maken een tussenstop bij het Vogelpark. Een opvangcentrum voor tropische vogels. Zoveel prachtige kleuren.

We lopen er een uurtje rond, waarna we verder gaan. In de auto vertelt Junior over de oude president Bolsonaro en de nieuwe president Lula da Silva en hoe het land verdeeld is geraakt en over hoe corrupt het is in Zuid-Amerika.

Ook heeft hij het steeds weer over Paraguay, het walhalla om elektronische spullen te kopen, nep horloges en eigenlijk alles is daar 1/3 goedkoper. Hij wijst naar zijn NY Yankees pet, die hij er voor 3 euro kocht.

Dan komen we aan in het Park. Woww wat een bak water. Het blijft ons ook vandaag weer verbazen. We krijgen prachtige uitzichten te zien en worden behoorlijk nat. Het is leuk hoe enthousiast onze gids is en dat terwijl hij hier 3x per week komt

De Argentijnse boot bewaakt de grens

Na ons bezoekje rijden we nog even langs de rivier die het Drielandenpunt markeert.

We praten nog even over het steeds terugkerende onderwerp: The COVID Pandemic. Hij vertelt ons dat familie geen afscheid mocht nemen van hun dierbaren die overleden aan de gevolgen van Corona, ze zelfs niet eens mocht zien.

Thuis gaan we nog even chillen in de tuin, waar de zon heerlijk schijnt. Daarna lopen we nog even naar dorp van La Aripuca, de oorspronkelijke bewoners hier.

Thomas: bij de oorspronkelijke Indianen komen we leuke feitjes te weten zoals waarom de Mongoolse bevolking zo erg op Indianen lijken. Nou dat is dus omdat toen de oceaan vroeger bevroren was de bevolking rond Siberië is verspreid over de oceaan, sommige mensen gingen naar Mongolië en sommige gingen de ijs zee over naar Zuid-Amerika. Toen het weer warm werd en de oceaan ontdooide was de bevolking van Siberië verspreid over de wereld en daarom lijken deze twee soorten mensen zoveel op elkaar.

Vanuit daar pakken we de taxi naar het Drielandenpunt omdat Thomas daar voetbalshirts heeft gezien. Hij koopt een shirt van Messi van de club Miami.

Dan lopen we terug naar waar de restaurants zijn. Thomas heeft alles onder controle. Maar ik word onrustig van de weg die Thomas kiest met donkere straatjes. We discussiëren wat en komen uiteindelijk waar we moeten zijn. Restaurant Pantagonia, de muziek is er leuk, het eten redelijk. Tijd om terug naar huis te gaan. Morgen weer een reisdag.

Dag 7 - Vrijdag 31 mei

Puerto Iguazú ➡️ Campo Grande 🚙 Bonito

Noortje: Om 7:45 staat Junior op ons te wachten. We gaan weer naar het vliegveld. Het is wat drukker dan normaal bij de grens, omdat ze hier een lang weekend vrij hebben. In de auto hebben we het over de verschillen tussen Nederland en Brazilië, zoals de pensioenleeftijd. We hebben het over de veiligheid in Zuid-Amerika, of het gebrek er aan op sommige plekken. Hij zegt ons dat we onze tassen nooit uit het oog mogen verliezen, niet 1 seconde. Dan vertelt hij een verhaal over 2 vrouwelijke Duitse toeristen. Door hun onoplettendheid werd hun tas verwisseld en werden ze opgepakt met een tas vol drugs. Oké…fijn verhaal net voordat we worden afgezet op het vliegveld. Hij loopt nog even mee om ons te helpen met inchecken en dan nemen we afscheid. Hij zegt dat we hem altijd mogen bellen als we in de problemen komen of een vraag hebben, ook vraagt hij ons nog wat foto's te appen van onze vervolg reis. Echt een aardige vent!

We hebben inmiddels 5 stempels in ons paspoort

We hebben vandaag 2 vluchten. 2 van 1,5 uur. Tussendoor hebben we 1 uur om over te stappen. Bij aankomst in Campo Grande, is er 1 uur tijdsverschil. Het is nu 6 uur vroeger dan in Nederland. Nadat we onze tassen hebben opgehaald, moeten we opzoek naar het verhuurbedrijf voor onze auto. Dat blijkt makkelijk, alleen nog even een sleutel. Dat blijkt minder makkelijk. De uiterst aardige mevrouw, is eindeloos aan het typen. Tussendoor moet ik steeds op haar scherm komen kijken. Ze heeft weer een vraag voor mij, die ik via Google translate moet lezen. Ondertussen lijkt het erop dat ze het hele reserveringsprogramma opnieuw aan het programmeren is. Dan eindelijk kan ik de borg gaan betalen. De pinautomaat, moet 3x opnieuw aan de stroom. Dan eindelijk kunnen we gaan. Daarna rijden we nog zo'n 3,5 uur met onze auto naar Bonito.

Thomas: De 3.5 uur durende reis begon in Campo Grande met allemaal gaten in de weg, die we een voor een moeten ontwijken. Eenmaal onderweg komen we langs allemaal landbouwvelden met prima wegen. Onderweg stoppen we om wat eten en drinken te halen. Het is een grappig klein winkeltje. We kopen 2 broodjes, 3 flesjes drinken, wat snoep en een Nike pet en dat allemaal voor 15 euro. Als we nog 2 uur te gaan hebben begint de zon onder te gaan en krijgen we een hele mooie zonsondergang. Wanneer het pik donker is komen de sterren te voor schijn, we hebben er nog nooit zo veel gezien.

We stoppen even langs de weg om naar de sterrenhemel te kijken. Echt ongelooflijk. Je kunt het maar moeilijk op een foto vastleggen. Na een paar kilometer stoppen we nog een keer. Nu kijken we vanuit de auto, we beseffen ons nu ineens dat we in het gebied van de Jaguar en de Anaconda zitten. Wellicht niet zo slim om in het donker uit de auto te gaan. Het is overigens nog maar 18:00 uur wanneer het donker is. Om 19:30 komen we bij onze bestemming aan. Van wat we er van kunnen zien een heel leuk park met houten huisjes.

Auto opgehaald en gaan!

Prachtige sterrenhemel

Dag 8 - Zaterdag 1 juni

Bonito

Vandaag een heel programma vol water avonturen. We staan op tijd op, ontbijten snel wat en gaan dan weer met onze auto op pad. Dat vinden we eigenlijk het leukst, samen een beetje cruisen met de auto. We vragen ons de hele weg van alles af. We zien Toekans voorbij vliegen, na mij idee de mooiste vogels met hun grote oranje snavel. Ze vliegen voorbij alsof het merels zijn. Ongelooflijk, zo mooi. We zien nog een hoop andere vogels. Ook zien we struisvogels. We rijden zo’n 45 minuten voor dat we bij onze eerste locatie aankomen. Het sinkhole.

We komen bijna niemand tegen, ook hebben we geen signaal op onze telefoon. Soms kunnen we 1 radiozender ontvangen

Het zand is hier zo rood door het koper en ijzer in de grond. Ook zie je overal termietenheuvels.

We komen aan bij ‘Buraco das Araras’. Onze gids neemt ons mee door een groot bos. Daar komen we aan bij een sinkhole. Het is een enorm gat in de grond dat ontstaan is doordat zand en gesteente oplost in water, omdat het bijvoorbeeld heel hard heeft geregend. Het water spoelt het zand weg en er ontstaat een gat onder die grond. Wanneer de druk te groot wordt, stort de boel in. Deze plek is nu een broedplaats voor Ara’s. We zien er een hoop vliegen. Op de grond zien we een kaaiman liggen, die is er ooit in gevallen. Ook werden hier vroeger lijken in gedumpt, aldus de gids.

Het gat is 100 meter diep, 300 miljoen jaar geleden gevormd. In de sleuven van de muren, broeden de Ara’s.

We rijden verder naar Rio da Prata, waar we gaan snorkelen. We komen aan op een mooie boerderij. We krijgen een wetsuit en een vest aan. We gaan met een groep van totaal 10 mensen. De begeleider legt alles uit. Het is een lang verhaal van een minuut of 20. We hebben er geen woord van verstaan. We zijn de enige niet-Brazilianen, dat merkt ook de begeleider pas na die 20 minuten. We krijgen de 1 minuut versie nog snel even te horen in gebrekkig engels. Nieuwsgierig komt er iemand naar ons toe om te vragen, waar we dan helemaal vandaan komen. Wij zijn vandaag waarschijnlijk een van de bijzondere soorten die ze gaan zien. We zijn nergens nog een Nederlander tegengekomen trouwens. We gaan het water in en liggen meteen oog in oog met enorme grote vissen. We zwemmen door de rivier en zijn onderdeel van de school vissen. Ondanks dat het 31 graden is en het water 25 graden, krijgen we het na een tijdje toch best koud. Langs de rivier zien we nog een aap. Dan wijst de begeleider ons op een kleine kaaiman. We hoeven niet bang te zijn, deze Paleosushus trigonatus eet geen mensen. Dat zullen we dan maar aannemen.

Een fotograaf maakt een onderwaterfoto van ons

Na het snorkelen gaan we lunchen op de boerderij, daarna maken we ons ritje terug naar huis. Thomas probeert op de Ipad de Champions League finale te kijken. Dit lukt helaas niet. Na wat te hebben gerelaxt, gaan we met de auto, de avond in Bonito ontdekken. Een leuk stadje, vol gezelligheid.

Thomas: Aan onze tafel hebben we bezoek van 2 zwerfhonden. We hebben al veel honden zonder baasje gezien hier. Ook bij de grens liep er een zwerfhond, die werd gevoed door de mensen die er werken. Junior vertelde ons eerder, dat mensen vaak hun hond achterlaten als ze gaan verhuizen. We geven ze onder de tafel wat te eten en ze blijven ons de hele tijd lief aankijken. Na het eten, gaan we opnieuw op sterren-hunting. Weer zien we hele mooie sterrenhemels.

Dag 9 - Zondag 2 juni

Bonito

We slapen uit tot 9:30 uur. Hierdoor missen we het ontbijt en gaan we in het dorp opzoek naar een broodje. Wanneer we buiten komen, slingeren er een stuk of 10 apen rond de huisjes. Bij aankomst werd ons al gezegd dat we het raam niet open moesten laten staan ivm de apen, maar we zien ze nu pas voor het eerst zelf. Ze zijn redelijk tam en doen hun naam van ‘brutale aap’, eer aan. Het o zo bruisende dorp in de avond, ligt er verlaten bij. We kopen dan maar een verpakt broodje bij de supermarkt, waar we met een sapje en een koffie kunnen zitten. Midden in het kleine supermarktje! Het broodje is 3 dagen geleden gemaakt en is nog een dag goed. We moeten wat en eten het op.

Terug bij het huisje, maken we een wandeling. Het is hier prachtig. Dit hadden we nog niet gezien. Ondertussen volgen we de finale wedstrijd van NAC, met hopelijk toegang naar de eredivisie voor de club uit Breda. Om 14:00 uur hebben we een activiteit geboekt. We gaan met een grote band de rivier af!

Lunchen in de supermarkt, Gezelligheid kent geen tijd.

Klein wandelingetje op het terrein bij het hotel.

Samen met 6 Braziliaans kinderen gaan we de rivier af. De 2 jongens die ons begeleiden zijn opnieuw erg enthousiast en grappig. Al verstaan we van die grappen niks. Uiteraard spreken ze weer geen Engels, maar een jongen van een jaar of 15 komt ons vragen of hij de veiligheidsinstructie moet vertalen. Dan gaan we de rivier af. Het is een lollig gebeuren. Wanneer we terugkomen bij het huisje. Zien we op de telefoon dat NAC weliswaar verloren heeft, maar doorgaat naar de eredivisie 👌🏻

Thomas: Nadat we terug komen van de rivier ga ik even douchen. We besluiten dat we de omgeving gaan verkennen en we komen door wat jungle padjes en lopen langs de rivieren. Omdat het donker begint te worden ziet alles er extra mooi uit. Het blauwe water, waar je grote vissen in ziet zwemmen en het geritsel in de bomen door de apen. Mama vindt het te donker worden, nadat we een uur hebben gelopen, dus gaan we terug naar het huisje. We gaan weer uiteten in het stadje.

Ik vind het altijd zo bijzonder dat wanneer je een taal niet spreekt, degene die je aanspreekt het blijft herhalen in hun eigen taal, alsof je na 3x herhalen ineens wel Braziliaans zou verstaan. Het enige dat hier helpt is het in het Italiaanse proberen te zeggen. Hebben die 400 dagen Duolingo dat in ieder geval opgeleverd.

Het stadje is vanavond een stuk rustiger dan zaterdag. We eten en drinken wat en rijden dan weer terug. Het ritje met de auto is altijd weer leuk. Iedere dag hebben we een weddenschap, meestal over wat het eten zal kosten. Het mooie briefje van 2 real is de inzet. Hij is al een aantal keer van eigenaar gewisseld. Vanavond is hij na 3 dagen weer van Thomas. Hij is hierdoor maar liefst 35 cent rijker.

Wandeling in de jungle rond ons hotel

Mijn naamgenoot was blijkbaar van 1959 tot 1961 de Vicepresident van de federale senaat van Brazilië.

Dag 10 - Maandag 3 juni

Aquidauana, Pantanal

Vandaag rijden we zo’n 3 uur richting het noorden. We gaan naar het Pantanal. Het grootste moerasgebied ter wereld met het dichtste flora- en fauna-ecosysteem ter wereld. Onze gids die ons de komende dagen het ‘wild life’ in het Pantanal laat zien, rijdt vanuit Bonito met ons mee naar onze nieuwe locatie. Liever rijden we met zijn tweeën rond hier. Al snel zien we dat we naar the middle of nowhere gaan. Ik vraag haar wat we moeten doen als we autopech krijgen? Ze antwoordt ‘Hopen dat er iemand langsrijdt die ons wil helpen’. We zijn ineens toch wel blij dat onze gids bij ons in de auto zit. We rijden 135 kilometer over pas aangelegde weg. Prima te doen, dan slaan we af. We rijden 50 kilometer over een rode zandweg. Hobbelt komen totaal 4 auto’s tegen.

De grond is ook hier helemaal rood, dat kun je na de rit ook wel zien aan onze auto.

Het is warm, zo'n 33 graden. We komen aan op een oude boerderij, waar de tijd duidelijk heeft stilgestaan. Het is een leuke omgeving. Iedereen die hier werkt, woont hier ook.
De plek wordt verder bewoont door heel veel verschillende vogels en ook lopen de gordeldieren hier overal rond. Er is hier verder geen dorp in de wijde omgeving te vinden. Daarom hebben ze een kleine supermarkt. Het is te vergelijken met een voorraadkast van de gemiddelde Nederlander.

Na de lunch gaat we in de hangmat liggen. In de takken van de bomen zitten een stuk of 10 grote blauwe Ara’s. Prachtig zo in het wild. Ze leven net als zwanen heel hun leven met dezelfde partner. Als er een van de twee dood gaat, is degene die alleen overblijft de rest van zijn leven depressief. Ze laten elkaar ook geen 5 minuten alleen. ‘Ik ben zo terug, haal jij alvast wat avondeten’ is er niet bij. De hele dag zitten ze op elkaars lip.

Alessandra zegt dat we rond 15:00 uur even het paard pakken om de omgeving te gaan verkennen. Paard? Uh oké.

Thomas: Eerst leert Alessandra en de cowboy die erbij is ons binnen 1 minuut hoe we een paard moeten rijden, daarna beginnen we gewoon. We komen aan het begin van de rit meteen wat capibara’s tegen, een soort hele grote cavia’s. We komen langs allemaal landschappen die normaal onder water horen te staan en langs allemaal wilde paarden. Op de boerderij heb je witte en zwarte koeien, de witte komen oorspronkelijk uit India. Onderweg stoppen we langs een meertje waar allemaal kaaimannen zwemmen. Ik vind het heel erg leuk. Na drie uur begint het donker te worden dus gaan we terug we komen nog wat gigantische miereneters tegen. Miereneters leven alleen, maar deze zijn samen, iets wat bijna nooit voorkomt. Uiteindelijk komen we weer bij de poort uit.

Ik moet zeggen dat ik het niet zo heb op paarden, ze zijn zo groot en sterk. Maar deze zijn best rustig en het gaat buitenverwachting goed. Het is heel bijzonder om door dit landschap te rijden, waar de zon langzaam onder gaat. Thomas vindt het fantastisch.

Na de drie uur durende rit op het paard. Moet ik echt even een half uurtje slapen. Je maakt wat mee op zo’n dag. Om 19:00 uur gaan we barbecueën. Rond ons lopen gordeldieren en er liggen 2 gigantische wilde zwijnen in de tuin. Ze zijn duidelijk niet bang dat ze ook op een dag op de barbecue eindigen. We kletsen wat met Alessandra en gaan dan ons huisje in. Morgen wordt weer een nieuwe dag vol avonturen.

Alsof we het elke dag doen

Ff de kaaiman uitlaten

Miereneter

Dag 11 - Dinsdag 4 juni

Aquidauana, Pantanal

Het is amper te beschrijven wat we hier allemaal zien. We worden wakker van het gekwetter van de vele vogels die hier zitten. Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Het is hier net een dierentuin. Overal kleurrijke vogels om ons heen. 2 grote Ara’s kijken me aan alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat we samen ontbijten. Twee grote toekans komen ook gezellig naast ons in de boom zitten. Het is een onwerkelijk gezicht zo in het wild.

Om 7:30 gaan we naar het water om een stukje te kajakken over het meer. We zien al meteen een kaaiman zwemmen. We zien totaal een stuk of zeven kaaimannen, apen die aan de bomen slingeren, ontelbaar veel vogels en een otter. En dan is het pas 9 uur ‘s ochtends. Tussendoor doen Thomas en ik nog een wedstrijdje kajakken. Ik lig een meter voorop. Maar aan het einde wordt het een photofinish. Beiden denken we te hebben gewonnen. Als we terug lopen naar de boerderij staat daar ineens een grote miereneter. We zien 4 natuurfotografen uit China opduiken. Die hebben hem ook in het vizier. Het is een fascinerend beest met zijn slurf, het lichaam van een aap, dan enorme klauwen en een staart als een pauw.

Tijdens de lunch zien we dat we op de boerderij zitten met 8 andere toeristen en 7 Chinese natuurfotografen. Met camera's met grote telelenzen en statieven, lopen ze rond de boerderij. Je hebt hier eigenlijk geen telelens nodig, overal zijn er dieren om je heen. Een gordeldier loopt ons voorbij, terwijl er een valk neerstrijkt.

Na de lunch, doen we een klein wasje en duiken we even het zwembadje in hier.

Overal liggen kaaimannen

Thomas: Voordat we naar de jeep Safari gaan, gaan we nog ff op zoek naar de capibara’s. We vinden ze op de plek waar ze altijd rondhangen wanneer de temperatuur een beetje is gedaald. Bij het water en de bomen voor schaduw. We proberen zo dicht mogelijk bij de gigantische cavia’s te komen door heel langzaam naar ze toe te bewegen. Het zijn echt grappige beesten

Thomas laat zijn capibara uit

De voorkant van de boerderij waar we verblijven.

Wanneer we al zoveel hebben gezien en meegemaakt. Gaan we ook nog op Jeep safari we zien weer veel verschillende vogels. De gids noemt de namen. We kunnen er niet 1 onthouden. Het is teveel. Langzaam wordt het schemer. We hebben weer een prachtige ondergaande zon. We stoppen bij een meertje met kaaimannen. Wanneer het echt donker wordt. Pakt de gids een groot zoeklicht. We hopen een poema of een Jaguar te zien. Maar die zijn moeilijk te vinden. We zien een kleine miereneter, 2 grijze vossen, een struisvogel, veel koeien, een soort uil en ik vergeet vast nog de helft. We stoppen ergens en doen al de lichten uit. Dan zien we opnieuw de Melkweg boven ons verschijnen. Met een verrekijker bekijk ik de sterrenhemel. Het is net een zandbak, zoveel sterren. We rijden terug voor ons avondeten. Daarna spelen Thomas en ik nog een potje schaken op het met de hand gemaakte houten schaakbord. Thomas wint.

Jabiru Stork

Opzoek naar Poema’s en Jaguars

De kleine miereneter

Dag 12 - Woensdag 5 juni

Aquidauana, Pantanal

Ik scroll voor het eerst eens even door het laatste nieuws. Wat een waanzin eigenlijk. Al dat geweld in de wereld, vooral als je hier zo vredig in de natuur zit. Ik sluit de app maar weer snel. Ook aan TV kijken hebben we hier geen enkele behoefte. Om 7 uur zitten we weer aan ons ontbijt met onze gids Alessandra, het is een leuke, enthousiaste en altijd vrolijke vrouw van, ik denk, begin 40. Ze heeft zichzelf Engels geleerd door een internet cursus, het kijken naar kinderfilms en door vervolgens haar favoriete film steeds opnieuw te kijken met verschillende ondertitels. Het is goed gelukt.

Om 7:30 gaan we vissen stukje biefstuk aan de haak en opzoek naar piranha’s.

Op een normale doordeweekse dag, drink ik rond deze tijd een beetje koffie, check ik op mijn computer of ik de juiste videofiles heb, nu sta ik tussen de kaaimannen, piranha’s te vangen.

Thomas en ik vangen samen zo’n 10 vissen. Een paar piranha’s en ik vang er nog 2 van een ander soort.

De piranha’s hebben ongelooflijk scherpe tanden. Ze kunnen met gemak een stokje doorbijten. De meeste vissen gooien we meteen terug. Nou ja, de gids doet dat, voordat ze mijn vingers eraf bijten. 2 vissen vallen ten prooi aan de kaaimannen, je hoort ze heel hard kraken wanneer ze worden opgegeten. 3 vissen worden mee genomen naar de boerderij.

De stukjes biefstuk voor aan de haak

Onze gids Alessandra hier in het Pantanal.

De gids laat ons de tanden zien van de piranha

Uhh kijk je een beetje uit Thomas

De kaaiman heeft onze vis te pakken

We hebben weer wat te eten vanavond.

We zijn niet heel de dag op avontuur hoor. Tussen 10:00 en 15:00 doen we weinig. Op het heetst van de dag liggen we een beetje aan het zwembad van de boerderij. Af en toe zie ik wat cowboys voorbij rijden. Ze gaan hier nog steeds met een paard en lasso naar de koeien. Als ik na de lunch de Chinese natuurfotograaf haar fototoestel zie wegleggen om de foto’s te bekijken. Loop ik naar haar toe om te vragen of ze Engels spreekt. Helaas. Mijn mandarijn, of wat spreken ze daar? Is helaas ook niet wat het geweest is. Thomas zit helemaal in het Braziliaanse tempo en doet een siësta slaapje. Om 15:00 uur gaan we met de boot de rivier op. We zien opnieuw allerlei vogels. En in de bomen zien we apen (Black howler monkey). Alle takken in het water lijken dieren. Eerst moet Thomas lachen dat ik steeds denk dat ik een beest zie, daarna ziet hij zelf ook over wat in.

Het zwembad lijkt groter dan het is, maar lekker om even af te koelen.

De jongens van de boerderij gaan even de koeien checken.

Ik vond dat het gisteren tijd was om Thomas een korte fotografie cursus te geven. Hij heeft het goed opgepakt en ik ben mijn fototoestel kwijt. Bij terugkomst in het hotel zijn ook de Chinezen weer net zo actief als de vogels hier.

Thomas: We komen terug van onze capibara jacht, chillen nog ff in het huisje en gaan daarna eten met Alessandra. We hebben het over huisdieren en ze vertelt ons een heel grappig verhaal over een kat, die opeens bij haar deur kwam aanzetten. Ze deed er alles aan om de eigenaar te vinden, maar die vond ze niet. 2 jaar later spreekt ze een kennis die zijn kat kwijt is. Het blijkt de kat te zijn die al jaren bij haar is ingetrokken.

Dag 13 - Donderdag 6 juni
Aquidauana 🚙 Campo Grande ➡️ Rio de Janeiro 🚙 Búzios

Vandaag wordt een drukke dag en maken we een flinke reis. Om 07:30 maken we nog even een wandelingetje. We zien weer zoveel leuke Capibara's. Ook is het schitterend om te zien hoe 4 cowboys het vee verzamelen. Dan checken we uit. Ik koop nog een klein boekje waar al de dieren van het Pantanal in staan. Alessandra heeft het allemaal verteld, maar het is lastig om te kijken, lopen en ook nog te luisteren naar al die namen, die je nog nooit hebt gehoord. Rond 9:30 rijden we met de auto naar het vliegveld in Campo Grande. Een rit van 3 uur. We zetten Alessandra daar af. We moeten vanuit daar vliegen naar São Paulo, overstappen en doorvliegen naar Rio de Janeiro. We hebben nog steeds geen enkele Nederlander gezien de afgelopen 2 weken, we hopen dat dat zo blijft.

Elke ochtend ontbijten we bij de mooie tuin vol met vogels.

De enige auto’s die hier voorbij komen, zijn die van de vissers.

Bij het terug brengen van de huurauto blijken we een ster in onze voorruit te hebben. Niet gezien en niets van gemerkt. Na een minuut of 20 hebben alles gecheckt. Ondanks dat ik niet verzekerd ben tegen ruitschade, zegt hij dat het oké is en dat het gedekt wordt door de autoverzekering.
We lopen hier op het vliegveld inmiddels rond alsof we de bus naar Almere stad nemen. Het is grappig op die kleine vliegveldjes dat één persoon alles doet. Hij neemt je koffer in, staat dan ineens weer bij de gate om je gegevens te checken en wanneer je het vliegtuig in komt, verschijnt diezelfde persoon daar ineens weer. Hij bestuurt nog net niet het vliegtuig
In Rio de Janeiro worden we opgehaald door een chauffeur, die ons nog 3 uur richting het noorden rijdt. We zijn weer in een andere tijdzone. Het verschil is weer 5 uur met Nederland. Onze laatste bestemming is aan de kust van Búzios.

Tijdens de ruim 3 uur durende rit naar Búzios, besef ik me hoe bijzonder het is dat ik deze reis samen met mijn oudste zoon mag maken. Hoeveel lol we hebben en wat een leuke gesprekken we voeren. De enige zorgen die we hier hebben, is het halen van onze vlucht of taxi. Geen huiswerk, geen vaatwasser die leeg moet. Of misschien hebben we toch een klein probleempje nu.
Thomas: Ik vind het altijd onzin als mijn moeder zegt dat ik alles dat vloeibaar is in een plastic zakje moet doen voor in mijn tas. Vandaag heb ik mijn les geleerd, want er is een hele pot honing leeg gelopen in mijn handbagage. Mijn moeder en ik zijn nog een half uur bezig om mijn spullen weer schoon te krijgen. Het is te laat om nog ergens te kunnen gaan eten. We eten dan maar chips en drinken ons laatste restje water.

Het enige dat sneuvelt is Thomas zijn oefenschrift.

Dag 14 - Vrijdag 7 juni

Búzios

Het leuke van in het donker aankomen is dat het altijd weer een verrassing is, hoe het uitzicht zal zijn als je de gordijnen 's ochtends opent. Het valt niet tegen kan ik je zeggen.

Het ontbijt is hier heel uitgebreid en ziet er lekker uit. We zijn wel toe aan wat eten. Daarna gaan we naar het strand bij ons voor de deur. Even wennen, zo terug in de drukte. Overal mensen die iets van je willen. We leggen ons handdoekje neer. Wanneer ik in het water ga, denk ik ineens aan al die piranha’s, kaaimannen en ander gespuis dat we de afgelopen dagen voorbij hebben zien zwemmen. Dan duiken we er toch maar in.

‘s middags zoeken we een tentje op om wat te eten. ‘Zoeken’ is niet echt nodig, want je struikelt hier over de eettentjes. Voordat we weglopen, vraag ik nog twee keer of we de handdoeken niet beter kunnen meenemen. Ik heb geen idee of het eb of vloed gaat worden. Een vrolijk jongen komt ons tegemoet lopen. Hij vraagt ons of we echt geen Spaans of Portugees spreken. Dan zegt hij hoopvol: ‘Italiaans?’ Trost wijst Thomas naar mij, alsof ik Pavarotti zelf ben. Hij stelt me een vraag en ik versta hem zowaar. Maar al snel kom ik er achter dat Italiaans nou ook niet echt zijn tweede taal is. Daar is Google Translate dan maar weer.

Thomas: We kijken een half uur op de menukaart om te begrijpen wat er staat. Het mannetje zelf lijkt het ook niet te weten. Wat we krijgen was toch niet precies wat we hadden verwacht. We kregen een salade waar je wel 24 capibara’s van kon voeren. Tijdens het eten probeerde de vrolijke bediende niet alleen eten te verkopen maar ook een boottour en kaarten voor het Braziliaanse voetbal. Hij wil wel erg graag onze Instagram hebben. Op de terugweg vragen we ons af of onze handdoeken in de Atlantische oceaan liggen of nog op het strand. We komen aan. Iemand heeft onze hele natte zanderige handdoeken op een stoel gelegd.

‘s middags zitten we nog even lekker rustig aan het zwembad van het hotel. We kunnen niet heel de vakantie doen alsof we Freek Vonk zijn.

We krijgen nog een tip van Martyn, onze hulplijn hier in Brazilië, voor een locatie om een mooie zonsondergang te zien.

Daar gaan we een drankje drinken en maken we wat foto’s. Het is ‘s avonds nog 23 graden. Heerlijk om nog even te lopen. Dan door naar het centrum. Ze hebben hier een Mc Donalds. Dus geef ik die maar op als navigatie locatie. We zien de kleinste Mc Donalds ooit. Het is verder een gezellig stadje met heel veel kleine winkeltjes en restaurants. We kopen wat souveniertjes en gaan dan sushi eten. Ff geen steak vandaag.

De kleinste toetjes McDonald die we ooit hebben gezien.

Dag 15 - Zaterdag 8 juni

Búzios

We nemen maar weer eens een Uber, dat is een tijdje geleden sinds Rio. Voor 3 euro brengt hij ons naar een strand dat ruim 20 minuten verderop ligt. We gaan kijken of we daar misschien een golfsurfles kunnen krijgen of een bodyboard kunnen huren. Het is namelijk hét surfstrand met de hoogste golven hier. Als we aan komen lopen zien we de vlaggen al rood wapperen. Helaas. We wandelen wat over het strand en zien dan toch wel wat mensen zwemmen en surfen. We duiken er even in. Zo nu en dan komt er een aardige golf over ons heen. Als ik een paar keer door elkaar ben geschut, ga ik er uit. Thomas blijft nog een tijdje in het water.

Daarna lopen we nog een stuk over het strand. We zien een mobiele pizzabakkerij op wielen. Op een warmhoudplaatje en met een gasbrander in zijn hand, maakt hij de pizza. Hij is echt heel lekker. Dan wandelt de pizzabakker weer verder met zijn wagentje en zwaait nog even vrolijk naar ons. Vanuit het strand lopen we nog even naar de supermarkt en nemen dan weer de Uber terug. Ff nog naar het zwembad, maar daar is de zon bijna helemaal weg.

We gaan maar weer eens op zoek naar wat te eten. Hopelijk weet ik thuis nog, hoe mijn kookplaat werkt. Op internet vind ik een aanrader wat betreft Argentijnse steak. Dat lijkt ons wel weer eens wat. Omdat mijn stappenteller overspannen begint te worden, nemen we maar weer een Uber heen.
Thomas: Bij een resteurant waar ze streaks verkopen krijg je er ook een hond bij onder je tafel. Het lijkt alsof honden een speciaal iets in hun neus hebben ontwikkeld waardoor ze steaks kunnen ruiken. We wedden weer wat de prijs zal zijn en de 2 real gaat weer terug naar mama. Tot slot nog een klein ijsje dan. Die bolletjes zijn hier wel heel groot.

In de Argentijnse sferen inclusief hond.

Dag 16 - Zondag 9 juni

Búzios

Als ik dat weerbericht zo eens zie in Nederland, kunnen we maar beter hier blijven. Het is in Búzios vandaag weer 29 graden met een lekker briesje. Gisteren stelden we onszelf de vraag: Wat als er nu weer een Pandemie zou uitbreken en we moesten hier een half jaar blijven? We zouden naar de boerderij in het Pantanal proberen te komen. Thomas zou als een cowboy, paard gaan leren rijden en misschien deed ik ook wel een poging tot cowgirl. We zouden de taal gaan leren en helpen te zorgen voor alle dieren en de locale gerechten leren koken. En verder een beetje lol maken met al die vriendelijk mensen daar en natuurlijk met de capibaras. We gingen bijna hopen dat er een geïnfecteerde vleermuis zou langskomen, waardoor de grenzen weer dichtgingen. We zouden dan alleen wel Lars nog hier moeten zien te krijgen. Misschien moeten we er toch maar aan gaan geloven dat we morgenavond het vliegtuig weer naar huis moeten nemen.

Je hebt hier de keuze uit 23 verschillende stranden. Thomas wil graag weer terug naar het surfstrand. Het waait wat harder dus misschien zijn de golven ook wel hoger. Eerst maar eens even ontbijten.

Thomas: We gaan voor onze een-na-laatste dag weer naar het surfstrand, een board huren lukt niet. We besluiten dus maar om bij de surfers te gaan zwemmen. Door de harde stroming gaan we per ongeluk iets te diep. Net wanneer mama laat zien dat zwemmen bijna niet meer lukt, worden we terug gefloten. De surfers komen heel dichtbij. We willen weer bij de pizza man van gister eten maar we kunnen hem niet vinden.

De sfeer is hier heel relaxed op het strand. Families zitten met stoeltjes bij elkaar. Vrienden lachen en beachballen samen. Uit het huisje achter ons komt gezellige jaren '90 muziek. De surfdudes lopen tevreden voorbij. Ik besluit wanneer dat ik in Nederland ben, om weer eens 'The Endless summer' te gaan kijken. We vermaken ons nog een uur in het water, duiken over en onder de golven. Thomas kent geen angst, maar wanneer die surfers af en toe net langs ons komen, vind ik het toch wat gevaarlijk worden. Het was een mooie dag en we pakken de Uber weer naar huis. Een van de beste uitvindingen, blijf ik die Uber toch vinden.

Na het douchen gaan we weer opzoek naar een strandje, die Martyn ons heeft aangeraden voor een mooie zonsondergang. Het is alleen al leuk om er naar toe te lopen en op het strandje zelf hangt een hele gemoedelijke sfeer. En de zonsondergang is er prachtig.

Vanaf hier lopen we verder naar het centrum van de stad. We maken de verkoper van flesjes water nog blij, door net als hij weg wil gaan nog 2 flesjes te kopen. We besluiten bij een Italiaan te gaan eten. Daar hebben ze grote TV's met voetbal hangen en dat vinden we wel even leuk.
Argentinië speelt tegen Ecuador en de laatste minuten van Frankrijk-Canada zijn nog te zien. Ze maken ook reclame voor de EuroCopa, onze EK.

Thomas eet een gigantische pizza bijna helemaal op en dan lopen we relaxt weer slenterend naar huis. Ik werk de pagina met alle dieren die we hebben gezien nog even bij en dan gaan we slapen. Morgen de laatste dag.

Uitzichten Hotels, Room with a view - Klik hier

Alle dieren die we hebben gezien - Klik hier

Dag 17 - Maandag 10 juni

Búzios 🚙 Rio de Janeiro

Voor de zesde keer pakken we onze tas weer in. Ik klop al mijn kleren uit, want ik zie een dikke spin over het bed kruipen, die ik liever hier laat. Om 11 uur moeten we uitchecken. We kunnen nog de hele dag zwemmen hier, want onze vlucht is pas 's avonds om 21:55 uur. Wel hebben we nog een autorit van meer dan 3 uur voor de boeg, om naar het vliegveld van Rio de Janeiro te komen. Maar nu genieten we nog even van de blauwe lucht, die zich in Nederland wat minder vaak laat zien.

We gaan maar eens uitgebreid lunchen aan het zwembad van het hotel. Want voor je het weet, moeten we het weer doen met een zak chips en wat overgebleven water. Ik vraag deze keer om de Engelse kaart, zodat we zeker weten dat wat we bestellen ook is wat we willen. Je zou toch denken, dat ze dan ook meteen wel begrijpen dat je de taal niet spreekt. Deze vrouw blijft ons maar in het Portugees aanspreken. De 3x herhaal regel werkt ook nu niet. Dan begin ik maar Nederlands terug te praten. Misschien werkt het andersom wel.

Om 15:00 uur staat dezelfde chauffeur, als die ons 4 dagen geleden heeft afgezet, weer voor ons klaar. Hij spreekt wel een beetje Engels. Maar van dat Engels, dat wanneer je de eerste vraag stelt, je meteen spijt hebt dat je een gesprekje bent begonnen en je zeker weet dat je verstrikt raakt in allerlei spraakverwarringen. Dus zwijgen we maar. Thomas vraagt me zijn 10 beste foto’s te beoordelen. Het zijn allemaal voldoendes. De rit duurt een dikke 3 uur en de vermoeidheid begint er ineens in te komen.

Aangekomen in Rio, zien we het Cristobeeld opnieuw op de berg. We rijden langs de havens en komen dan op een vierbaansweg in de file. Links en rechts passeren we jonge jongens die op hun slippertjes met grote zakken tussen de auto’s doorlopen om iets van snacks te verkopen.

Aangekomen op het vliegveld kan ik je melden dat we de hele reis geen enkele Nederlander zijn tegengekomen.

Thomas: Totdat ik ineens Davy Klaassen in mijn ooghoek zie. Op Instagram zag ik vanmiddag toevallig al dat hij in Brazilië was.

Hoe is het mogelijk, de eerste Nederlander die we na 17 dagen zien, is een oud Ajax voetballer.

Bij de paspoortcontrole komen we nog wat sporters tegen. Ik heb nog nooit zoveel meiden van +1.90 meter bij elkaar gezien. Ze zijn van het Arizona State volleybal team.
Dan gaan we het vliegtuig in. Op naar Nederland!

Dag 18 - Dinsdag 11 juni

Rio de Janeiro ➡️ Amsterdam

Wat een prachtige reis! Wat hebben we het ontzettend gezellig gehad samen. Elke dag zagen we weer iets nieuws om ons over te verwonderen. Zo nu en dan riepen we: ‘We zijn gewoon in Zuid-Amerika!’ 🤩

We hebben al een paar keer proberen te bedenken, wat nou het leukste moment was. We komen er niet uit. Het was grappig in de regen op de Copacabana. Bijzonder toch nog het Cristobeeld te zien op de berg in Rio de Janeiro. Super gezellig met Junior bij de immens grote watervallen van Iguazú. Bijzonder om in Argentinië te zijn, waar alles toch wel weer een beetje anders was. Met de auto te rijden in Bonito en daar de sterrenhemel te zien, zoals we die nog nooit hadden gezien. Op de boerderij in het Pantanal zou ik wel een jaartje kunnen verblijven samen met mijn capibara en ook Thomas vond dat de mooiste plek om te logeren. Nooit gedacht dat zo’n afgelegen plek mij zo zou aantrekken. We namen afscheid van Brazilië, in Búzios, het drukke maar mooie paradijsje aan de Atlantische oceaan. Herinneringen om altijd aan terug te denken en steeds weer een glimlach van op je gezicht te krijgen.

We danken Hans, Neelke en Tonia van Dagboekreizen, voor het voorstellen van al deze mooie locaties en het boeken van onze vluchten en hotels. Martyn, hier in Brazilië, die we altijd konden appen met een vraag. Junior onze super leuke en enthousiaste gids in Iguazú. Alessandra onze lieve en grappige gids in het Pantanal. En jullie natuurlijk allemaal, voor het lezen van onze blog. We hebben eindeloos veel leuke reacties gekregen van mensen die ons schreven dat ze elke ochtend als eerst onze verhalen lazen, mensen bij wie we een onderdeel van hun avondritueel werden, mensen die door omstandigheden niet op vakantie konden, maar ons schreven dat ze door het lezen van onze verhalen toch het idee hadden er even tussenuit te zijn. Erg grappig en leuk voor ons om te lezen. Nu gaan we weer naar huis. Woensdag hoort Thomas of hij geslaagd is en of de vlag uit kan. En natuurlijk heb ik nog een andere lieve zoon thuis, Lars. We zijn heel blij om hem morgen weer te zien. Tot volgend jaar, dan ga ik met Lars op reis!

Reactie plaatsen

Naam *

E-mailadres *

Bericht *

Laat dit veld leeg *

Reacties

Wilza

5 maanden geleden

Dear Noortje,
Martyn gave me the link to this page, and I also followed your days here in Brazil. I loved reading your text and seeing your great photos. The way you wrote is really cool. Very interesting having the point of view of someone who doesn't live here.
I'm happy to know that you liked my country, and I hope you come back soon. There is much more to be seen here.

Mama

5 maanden geleden

Leuk dat we met jullie mee konden reizen!
Leuke levendige verslagen met prachtige foto’s.
Goede vlucht terug naar huis toe gewenst en
geniet thuis nog lang van jullie geweldige avontuur.

Suus

6 maanden geleden

Heel leuk om te lezen allemaal! Thomas wordt gewoon een Argentijnse cowboy en voor Noortje moeten we een vergunning aanvragen om een Capibara te houden.

Ingrid & Sandra

6 maanden geleden

Wat leuk om jullie mooie avonturen te lezen!! Prachtige foto's!! Geniet samen en doe ook voorzichtig!! 😘

papa

6 maanden geleden

Prachtige reis!

Tim

6 maanden geleden

Prachtig avontuur zeg!
Leuk jullie te volgen….
Geniet van het land en elkaar

Wietske

6 maanden geleden

Wat schrijven jullie leuk met z’n tweeen, alsof je er een beetje bij bent. Mooie foto van Thomas aan het strand. Prachtig daar!!

Ingrid

6 maanden geleden

Zooo leuk om jullie avonturen te lezen 😁

Edwin

6 maanden geleden

Thomas: "...en toen bestelden we een uber en gingen we naar de haaien"
🤣🤣

Michel

6 maanden geleden

Heel veel vakantie plezier! Leuke schrijfstijl 👍

Toon meer berichten

© 2024 Van Copacabana tot Capibara

Powered by JouwWeb